Papugi.
Ptaki te są wyposażone w charakterystyczny, zakrzywiony dziób, wykorzystywany także do wpinania się, oraz silne nogi z 2 palcami z przodu i z 2 palcami z tyłu. Papugi jak żadne inne ptaki posługują się nogą przy wkładaniu pokarmu (nasiona, owoce) do dziobu. Obok skrzeczących odgłosów są w stanie wydawać różne dźwięki, a nawet naśladować ludzkie głosy. Z tego względu, a także z powodu miękkiego, barwnego upierzenia są chętnie hodowane w domach.
Większość gatunków żyje na drzewach, tylko niektóre z nich zupełnie lub przejściowo na ziemi jak np.: niezdolna do latania Kakapo Strigops habroptilus z Nowej Zelandii, która dzień spędza w jamach między korzeniami drzew, a ożywia się nocą, zjadając liście, jagody leśne i kwiaty. Czubate Kakadu Kakateoinae, rozprzestrzenione są od Australii do Filipin. W Ameryce Południowej żyją duże, długoogoniaste Ary, masywne Amazonki oraz małe papużki wielkości wróbla (rodzaj Tricolaria). Papużka falista, Melopsittacus undulatus, występuje w Australii na terenach suchych, a Papuga naziemna Pezoporus walicus, na bagnistych obszarach trawiastych. Najmniejsze wśród papug są Papużki karliczki z rodzaju Micropsitta, żyjąca na Nowej Gwineii i sąsiadujących wyspach. Żywią się one grzybami śluzowatymi rosnącymi na zbutwiałych drzewach. W Afryce występuje niewiele gatunków papug np.: Żako – Papuga popielata Psittacus erithacus, i mała Alaksandretta obrożna Psittacula krameri, której zasięg obejmuje także południową Azję. Papugi gnieżdżą się najczęściej w dziuplach w drzewach, kaktusach czy termiterach. Azjatyckie Papużki mnichy Myiopsitta monachus, budują zbiorowe gniazda w koronach drzew, lecz każda para ptaków ma oddzielne pomieszczenie lęgowe.
Przeważająca liczba papug żywi się wyłącznie owocami i nasionami. Potężny, zakrzywiony dziób, często tak długi jak szeroki, jest u nasady pokryty miękką woskówką, w której mieszczą się również otwory nosa, górna jego część jest bardzo ruchoma, dzięki specjalnej budowie aparatu szczękowo- podniebiennego. Papugi są w stanie rozłupać nimi orzechy i twarde łupiny owoców czy nasion. Dziób czasami może okazać się niebezpieczną bronią. Papugi posługują się nim też jako swego rodzaju trzecią nogą, w pokonywaniu drogi na czubek drzewa. Ich nogi są stosunkowo krótkie, ale grube i silne. Przy wspinaczce poruszają się one tylko w ślad za przesuwającymi się w przód dziobem i korpusem ciała. Nogi są poza tym użytecznym organem chwytnym i spełniają często u papug rolę rąk.
Wiele mniejszych papug zasługuje na miano wspaniałych wspinaczy- nie mogąc przeskakiwać z gałęzi na gałąź, pokonując przestrzeń po mistrzowsku przesuwając się w górę wzdłuż konarów. Papugi z reguły dobrze fruwają. Bardzo kolorowe upierzenie niektórych papug zawiera tzw. pióra pudrowe. Są to pióra, które rosną bez przerwy, a z ciągle kruszącego się czubka pióra powstaje delikatny, tłusty proszek rogowy, którym ptaki nasycają swoje pióra. Pył ten zastępuję wydzielinę gruczołu kuprowego, który występuje u innych ptaków. Pył ten sprawia, że pióra są elastyczne i wodoodporne.
W okresie godowym papugi są dla siebie bardzo czułe, ocierają się o siebie, iskają i karmią. Pewne gatunki są słusznie zwane „nierozłączkami”. Młode rodzą się gołe i ślepe. Są karmione z wola rodziców, którzy wkładają pożywienie głęboko w dziób pisklęcia. U gatunków małych papug pisklęta pozostają w gnieździe przez okres 3 do 4 tygodni, a u większych okres ten się wydłuża do nawet 5- 8 tygodni. Po tym okresie młode są zdolne do latania.
Kea Nestor notabilis z południowych Alp Nowozelandzkich jest dobrym biegaczem, z niewielkimi umiejętnościami latania. Żywi się ona owadami, owocami a nawet padliną. Od czasu powstania dużych hodowli owiec, w okresie uboju zwierząt papugi te gromadzą się w okolicach stad czekając na mięsne odpady. Czasami dochodzi nawet do ataków papug na słabsze lub młode osobniki w stadzie, a wtedy kawałki ciała są przez nie wyszarpywane, szczególnie narażone są na to tłuste części ciała i nerki. Napady te mają miejsce o zmroku lub nocą i są one zrozumiałą przyczyną wybijania tych ptaków przez hodowców owiec.
Za najzdolniejszego naśladowcę ludzkiej mowy uważana jest afrykańska Papuga popielata – Żako.